درختچه مومی (نگهداری + پرورش)

نیازها:

اقلیم:برای مناطق حارّه یا خیلی سرد مناسب نیست و تحمل یخبندان را ندارد.بهترین اقلیم برای آن،اقلیم گرم و معتدل با رطوبت کم است.

میزان نور و دما:بهترین جای کاشت آن جایی است در آفتاب کامل روز.در مکانی با آفتاب نیمی از روز نیز تحمل نشان می دهد.وجود گردش خوب هوا در اطراف بوته لازم و مؤثراست.این خود مزیتی است برای کاشت آن در زمین های شیب دار.

خاک:خاک کاملاً زهکشی شده می طلبد و زندگی در خاک های شنی را ترجیح می دهد.اگر کوچکترین تردیدی نسبت به زهکشی خاک هست،ایجاد بستری در کمی بالاتر از سطح زمین مورد نیاز است.

طرز کاشت و پرورش:

تکثیر:از قلمه های برگرفته از سر شاخه های رشیدتر در اوایل تابستان تا اواخر پاییز استفاده می شود.

آبیاری:آبیاری منظم و عمیق برای بوته های تازه کاشته شده بسیار ضروری است،ولی هیچ گاه نباید خاک کاملاً خیس و پُر آب شود.گیاهان قدیمی تر گاهی به دنبال آبیاری سنگین در طول ماه های گرم می توانند جان سالم به در برند.

کوددهی:به کود نیاز ندارد یا مقدار کمی کود اکتفا می کند،اما مقدار خیلی جزیی از کود دانه بندی شده ی مرغی یا آرد استخوان را می توان در بهار به زمین داد.

مشکلات:به آفت یا بیماری خاصی دچار نمی شود،اما در پِی گندیدگی ریشه به علن سنگین بودن شرایط خاک و رطوبت زیاد یا مالچ پاشی در اطراف ساقه یا تنه ی گیاه،به سرعت از پا در می آید.

گل دهی:

فصل:در سراسر زمستان تا اواخر بهار پوشیده از گل است.

شاخه گل بریده:شاخه گل بریده ی جِرالدتُون وَکس پردوام است.

هرس(پیرایش):

به طور کلی:هنگام بریدن شاخه ی گلدار به منظور قرار دادن آن در خانه یا بریدن نُکِ شاخه بعد از اُفتادن گل هرگز تا محل قدیمیِ چوبِ ساقه را نبُرید،که موجب کشته شدن بوته می شود.اما قطع نُکِ شاخه به هر حال موجب تشویق بوته به نشو و نمای مضاعف می گردد.